خسروباباخانی در کتاب «ویولون‌زن روی پل» روایت تحولی را مینویسد که روح نویسنده را از ظلمت به سوی نور میکشاند.

چنان که در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

((زنگ زد. همیشه با جمله «دور سرت بگردم» شروع می‌کرد. بعد می‌گفت: «خاک پاتم»، بعد می‌گفت: «دردت به قلبم» و چنان با خلوص می‌گفت و صمیمانه، که من را به رعشه می‌انداخت از فرط شکر و شوق.

گفتم: کجا بودی پسر خوب؟

ابراهیم گفت: گوشی‌ام را زدند. همه شماره تلفن‌ها پرید. آمدم شعبه ، دیدم جایتان را تغییر داده‌اید. بعد هم رفتم سوئد دیگر.

با اصرار والتماس نهاردعوت‌مان کرد، من وطاووس را. گفت: همسرم نگار هم می‌آید. گفت: می‌رویم دربند. همان پایین یک تخت می‌گیریم و حرف می‌زنیم.

گفتم: ما سه نفرهستیم.

گفت: دور سرت بگردم، بگو صد نفر گفتم: دکتر میرلوحی هم هستند.))